مرگ من روزی فـــرا خـــواهد رسید در بهـــــاری روشن از امــواج نـــور در زمستــــان غبــــار آلــــــود و دور یـا خـزانی خـالی از فریــــــاد و شور مرگ من روزی فــــرا خــواهد رسید روزی از این تلـــخ و شیرین روزهـا روز پـــوچی همچو روزان دگــــــــر ســــایه ای ز امروزهـــا ، دیروزهــا دیدگـــــانم همچو دالان هــــای تــــــار گـــونه هـــایم همچو مرمر هـای سرد ناگهــــان خـــوابی مرا خـــواهد ربود من تهی خــــواهم شد از فریــــاد درد خـاک می خواند مرا هر دم به خویش می رسند از ره کـــه در خــــاکم نهند آه ... شـــــاید عــــاشقـــــانم نیمه شب گــــل به روی...